Sytuacje kryzysowe towarzyszą ludzkości od początków jej istnienia. Najczęściej są one wywoływane zdarzeniami losowymi, osobistymi niepowodzeniami a także innymi trudnościami życiowymi.

Ponieważ żyjemy w otoczeniu, gdzie obok wartości pozytywnych występują również i negatywne, dlatego też stan wewnętrznej równowagi może być naruszany niejednokrotnie. Nie jesteśmy w stanie w pełni kontrolować zachowań człowieka, ani działania sił przyrody, dlatego też sytuacji kryzysowych nie da się wyeliminować do końca.

Aby jednak ograniczyć sytuacje wywołujące kryzys oraz minimalizować ich skutki możemy skorzystać m.in. z interwencji kryzysowej, czyli "formy pomocy psychologicznej, prawnej, socjalnej, medycznej mającej na celu złagodzenie objawów reakcji kryzysowej, przywrócenie równowagi psychicznej po krytycznym wydarzeniu życiowym, zapobieganie przejściu ostrego kryzysu w stan chroniczny oraz przywrócenie umiejętności samodzielnego radzenia sobie".

Szybko podjęte działania skoncentrowane na problemach „tu i teraz”, duża intensywność kontaktów oraz ustrukturowane, aktywne a czasem dyrektywne działanie osoby pomagającej, to tylko niektóre specyficzne cechy gwarantujące skuteczność interwencji kryzysowej.

Zadaniem interwenta, czyli tego który pomaga, jest towarzyszenie osobie krok po kroku, pomagając jej odzyskać równowagę i osiągnąć poziom funkcjonowania zbliżony do tego sprzed kryzysu. Wszystkie działania podejmowane przez interwenta respektują podstawowe wartości, takie jak: godność osoby ludzkiej, podmiotowość i autonomia człowieka oraz jego prawo do nieskrępowanego rozwoju.

Na czym polega interwencja kryzysowa?

Według Krzysztofa Sarzały schemat interwencji kryzysowej składa się z kilku etapów:

1. Budowanie bezpiecznego kontaktu interwenta z osobą poszkodowaną, z uwzględnieniem czynników mających wpływ na poczucie bezpieczeństwa emocjonalnego i fizycznego osoby w kryzysie. Relacja w pierwszym kontakcie powinna opierać się przede wszystkim na szacunku, akceptacji, zaufaniu, unikaniu ocen, wysłuchaniu, nieinwazyjności ze strony interwenta.

2. Separacja od czynników urazowych, która wiąże się z podjęciem działań ochronnych przez interwenta, zgodnie z prawem i skutecznie, w celu odizolowania osoby od różnego rodzaju zagrożeń: odseparowanie ofiary od sprawcy, izolacja bodźców sensorycznych, groźby wtórnej wiktymizacji w wyniku reakcji otoczenia.

3. Doraźne łagodzenie ostrych objawów urazowych, takich jak: szok, dezorientacja, przerażenie, poprzez stosowanie przez interwenta metod stosowanych w działaniu ratunkowym i pomocy psychologicznej.

4. Szybka i selektywna diagnoza problemu, najlepiej na miejscu zdarzenia, która decyduje o dalszych działaniach. Dokonując diagnozy interwent bierze pod uwagę przede wszystkim na relację osoby poszkodowanej, stan emocjonalny, wygląd, zachowanie, charakter i nasilenie zdarzenia, czas trwania traumy, czynniki wpływające na przebieg reakcji kryzysowej, takie jak: wiek, płeć, trzeźwość, status, tło społeczne i kulturowe. Celem diagnozy jest oszacowanie ryzyka strat i perspektyw zaburzeń związanych z urazem.

5. Formułowanie problemów i ustalanie ich hierarchii. Interwent określa problem, zanim przystąpi do jego rozwiązywania. Ten etap polega na wysłuchaniu listy problemów ważnych dla ofiary z zachowaniem prawa interwenta do ingerencji w ustalanie hierarchii ważności problemów.

6. Planowanie strategii ukierunkowanej na problem. Interwencja zakłada równorzędne działania związane z rozwijaniem i angażowaniem zasobów klienta i jego otoczenia. Interwencja kryzysowa nie jest równoznaczna z terapią kryzysu. W zakresie problemów związanych z następstwami skutków traumy i chronicznych stanów kryzysowych (PTSD, PTSD z powikłaniami) należy również zaoferować klientowi pomoc terapeutyczną. W razie potrzeby ofiara kryzysu będzie mogła później zdecydować się na podjecie psychoterapii lub szukać pomocy w odpowiednim miejscu.

 

Pamiętajmy !!!
Wszystkie osoby w sytuacji kryzysu, a szczególnie uwikłane w przemoc domową, w Powiatowym Ośrodku Interwencji Kryzysowej w Ropczycach mogą otrzymać niezbędną pomoc oraz znaleźć bezpieczne schronienie.